W Domu Dziecka

Znów tam byłam. Znów bawiliśmy się, śmialiśmy się, przytulaliśmy się. Polubiłam tę grupkę dzieciaczków. To maluszki. Wydaje się, że są jeszcze nieświadome swojego losu. Z ufnością tulą się do wychowawczyń i gości. Cieszą się i śmieją. Rozrabiają. Są pogodne. Na szczęście zdrowieją już chociaż wszystkie są jeszcze zasmarkane. Wróciły te, które wymagały leczenia szpitalnego:).  

Dzieci w naszym Domu Dziecka mają wszystko: zabawki, ubrania, jedzenie i dobre warunki mieszkaniowe. Tylko nie mogę zrozumieć: po co one tu w ogóle są? Dlaczego nie mają swoich domów? Dlaczego my, dorośli zgotowaliśmy im taki los? Dlaczego ludzie, którzy kochają dzieci, nie mogą ich mieć, a inni rodzą jedno, potem drugie po to, by umieścić je, a potem kolejne i kolejne w placówce. 

Smutne to i okrutne. Dla mnie niepojęte!

Z jednej strony czuję żal do tych rodziców, którzy porzucili, oddali te dzieciaczki. Z drugiej strony czuję litość dla wychowanków Domów Dziecka. I mimo wewnętrznej walki, buntu, żalu, smutku, mimo łez, stresu, rozmyślań i bólu głowy ... znów tam pójdę. Pójdę i nadal będę o tym czytać, oglądać, mówić i pisać, bo ...  kocham dzieci. Kocham wszystkie dzieci. Swoje, z bliskiej i dalszej rodziny, znajomych i te niechciane ... niekochane ...

Na koniec zapraszam do Millu. Zorganizowała ona akcję, która polega na przygotowaniu ubranek dla lalek z  Domu Dziecka we Wrocławiu. Wszystkich dziergających, szyjących uprasza się wykonanie wszelakich ciuszków dla lalek i innych akcesoriów do 10 maja br. Więcej o tym można poczytać na blogu Millu: Millumulticraft. 

A ja muszę zorganizować kilka par rękawiczek dla "moich" dzieci. Takich zwykłych, małych z jednym palcem, bo "moje" dzieci ostatnio z gołymi rączkami były na spacerze:(. Gdyby Ktoś miał lub w necie natknął się na prosty, sprawdzony przepis na zrobienie takich rękawiczek, proszę mi przesłać, bo czasu mało na naukę, a rączki marzną ...

Pozdrawiam serdecznie wszystkich moich gości:)